Γάμος  το μεγάλο βήμα

Πολλές φορές αναρωτηθήκαμε όλοι μας τι χρειάζεται για να πετύχει ένας γάμος και να είμαστε ευτυχισμένοι. Απαντήσεις υπάρχουν πολλές και ειδικά όταν προέρχονται από παντρεμένους είναι και πιο … τεκμηριωμένες. Κάποιος θα πει ότι χρειάζεται να κάνεις υποχωρήσεις και κάποιος άλλος ότι χρειάζεται να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου περί συμβίωσης και να το δεις το πράγμα διαφορετικά, από άλλη οπτική γωνία. Ακόμη, ότι

Τι ισχύει τελικά από όλα αυτά?

Η απάντηση είναι ότι δεν ισχύει τίποτε απ’ όλα αυτά και ταυτόχρονα ισχύουν όλα μαζί. Παράξενο, σωστά? Κι όμως, δεν υπάρχουν κανόνες και συγκεκριμένοι δρόμοι που θα πρέπει να ακολουθήσει κάποιος για να είναι ευτυχισμένος. Εξαρτάται τι ψάχνει ο καθένας και τι αγαπάει ο καθένας στο σύντροφό του. Αυτό που εσείς αγαπάτε ή που εσείς έχετε μάθει να ανέχεστε στο ταίρι σας, για κάποιον άλλο θα ήταν αδιανόητο.

Σίγουρα οι σχέσεις είναι πολύπλοκες και τα προβλήματα πολλά όπως και οι λύσεις. Πολλοί γάμοι καταλήγουν σε διαζύγιο και μερικές φορές ίσως και άδικα, αν αναλογιστεί κανείς ότι θα μπορούσε να το χειριστεί διαφορετικά ή ότι υπήρχε αγάπη αλλά οι λόγοι του χωρισμού ήταν διαφορετικής φύσης. Το ζήτημα είναι να προσπαθούν και οι δύο να κρατάνε κάποιες ισορροπίες στην οικογένεια με αμοιβαίες υποχωρήσεις και ενέργειες. Αν κάποιος δεν έχει διάθεση ούτε καν να προσπαθήσει ή δεν αγαπάει τον άλλον ή δεν μπαίνει καν στον κόπο να προσπαθήσει, τότε όντως ίσως η καλύτερη λύση να είναι το διαζύγιο. Ποιά είναι όμως αυτά τα μικρά ή μεγάλα καθημερινά πραγματάκια που μπορεί να κάνει ο καθένας-καθεμία για να βελτιώσει το γάμο του και αυτόματα την ίδια του τη ζωή? Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί όπως όταν ήταν ελεύθερος. Αυτό ίσως είναι το πιο βασικό από όλα! Ένα νέο παιδί που έχει μάθει να ξενυχτάει με τους φίλους του ή να ξημεροβραδιάζεται στα μπαράκια ή να παίζει παιχνίδια στον υπολογιστή μέχρι το πρωί, θα δυσκολευτεί πολύ να αλλάξει συνήθειες και να αρχίσει να λειτουργεί με γνώμονα τις ανάγκες των άλλων, παραμερίζοντας τον εαυτό του. Πόσο μάλλον όταν θα κληθεί να συνεισφέρει και στις δουλειές του σπιτιού ισότιμα, όπως ίσως δεν ξαναέκανε ποτέ. Το ίδιο ισχύει και για μια κοπέλα, που ακόμη και να είναι μαθημένη σε πιο αυστηρό πρόγραμμα και να είναι έτοιμη να αναλάβει κάποιες ευθύνες παραπάνω, σίγουρα θα αντιδράσει αν λάβει από τον σύντροφό της αδιαφορία ή αδυναμία για συμμετοχή και βοήθεια σε όλες τις υποχρεώσεις της οικογένειας. Αυτός σίγουρα είναι ένας από τους κύριους λόγους προστριβής σε ένα ζευγάρι. Το συναίσθημα του αδικημένου ή της αδικημένης, το να νιώθεις ότι προσφέρεις πολλά και ο άλλος λίγα. Αυτό σίγουρα σε καταβάλλει. Αυτό είναι ακόμη πιο έντονο τα πρώτα χρόνια του γάμου όπου με την έλευση του μωρού, τα ωράρια αλλάζουν όπως και οι προτεραιότητες, η πίεση και οι ευθύνες μεγαλώνουν όπως και οι υποχρεώσεις, κι όλα αυτά σε συνδυασμό με την έλλειψη ύπνου από τυχόν ξυπνήματα του μωρού, την κούραση στη δουλειά, τις αυξημένες οικονομικές υποχρεώσεις λόγω του μωρού και τόσα άλλα… Μπορεί το μωρό να ενώνει το ζευγάρι και να χαρίζει πολλές ευτυχισμένες στιγμές, δεν παύει όμως να είναι και μια πρόκληση για το σωστό χειρισμό και το κράτημα πολλών ισορροπιών. Σκεφτείτε να είστε άυπνη και κουρασμένη και να θέλετε να κοιμηθείτε έστω 5-6 ώρες συνεχόμενα για να ξεκουραστείτε και να πρέπει να ξυπνήσετε το βράδυ για να φροντίσετε το μωρό ή να το ταΐσετε και ο σύντροφός σας να κοιμάται ατάραχος … τον ύπνο του δικαίου! Ε, όσο να΄ναι έναν εκνευρισμό θα τον έχετε… Από την άλλη πλευρά, φανταστείτε να είστε όλη μέρα σε μια κουραστική δουλειά και να επιστρέφετε το βράδυ κουρασμένος κι ενώ η σύζυγος είναι όλη μέρα στο ΄΄φιλικό΄΄ περιβάλλον του σπιτιού να έχει την ΄΄απαίτηση΄΄ να την βοηθήσετε… Όλα αυτά φαντάζουν δίκαια στα αυτιά του καθένα (άντρα και γυναίκα) ανάλογα με ποιό τρόπο αντιλαμβάνεται ο καθένας την καθημερινότητα και τις υποχρεώσεις του, ανάλογα με τις προκαταλήψεις που κουβαλάει και ανάλογα με το χαρακτήρα του και τη ψυχολογική του διάθεση. Οπότε σίγουρα δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες για το πως να το χειριστεί κανείς αλλά γενικοί κανόνες που αφορούν την καλή διάθεση για συμμετοχή, την κατανόηση και φυσικά την αγάπη. Αν αγαπάς το σύντροφό σου και σκέφτεσαι γενικά θετικά σαν άνθρωπος, αυτό που κάποιος άλλος θα το δει σαν αγγαρεία εσύ μπορεί να το δεις σαν ευχαρίστηση!

Θα μου πεις, πως μπορείς να δεις με ευχαρίστηση μια δυσάρεστη στιγμή που θα πρέπει να έχεις με τα παιδιά σου (για παράδειγμα να ξυπνήσεις για να το αλλάξεις ή να τρέχεις σε κάποιον γιατρό ή να πρέπει να το βοηθήσεις στα μαθήματα και τόσα άλλα). Μα αυτά ακριβώς είναι τα μικρά καθημερινά πράγματα που αποτελούν το σύνολο της ζωής ως οικογένεια. Αυτά είναι μικρά κομμάτια όπως αντίστοιχα και οι τόσες ευχάριστες στιγμές του παιχνιδιού με τα παιδιά ή μια βόλτα ή μια αγκαλιά, ένα φιλί και τόσα άλλα… Αν νομίζει κάποιος ότι η ζωή του παντρεμένου είναι όπως παρουσιάζεται στις διαφημίσεις, τότε είναι πολύ γελασμένος. Από πολύ παλιά ο κόσμος παραμυθιάζεται βλέποντας στις διαφημίσεις και τις ταινίες να παρουσιάζονται οικογενειακές καταστάσεις πολύ εξιδανικευμένες.

Η πραγματική αλήθεια όμως και η πεζή πραγματικότητα είναι πολύ μακριά. Στην πραγματική ζωή υπάρχουν επιβαρυντικοί παράγοντες που σε δυσκολεύουν. Το άγχος, η κούραση, τα οικονομικά, οι συγγενείς, η κλεισούρα, τα επαγγελματικά προβλήματα, η αυπνία, το σεξ, το κάπνισμα, η αρνητική ενέργεια ή προδιάθεση, οι προκαταλήψεις που κουβαλάμε, η παιδεία μας και η μόρφωσή μας, είναι μόνο μερικοί από τους παράγοντες που παίζουν ρόλο στην ευτυχία μας και φυσικά στην ευτυχία των παιδιών μας. Σε πολλά ζευγάρια συντρέχουν κάποια μόνο από τα παραπάνω και σε κάποια άλλα περισσότερα. Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις, διαφορετικοί παράγοντες επηρεάζουν τον άντρα και διαφορετικοί τη γυναίκα. Αυτό οφείλεται σε έναν συνδυασμό του πως μεγάλωσε κάποιος, τι άνθρωπος είναι, πως βλέπει το γάμο, πως αντιδράει κάτω από πίεση, τι δουλειά κάνει, τι περιμένει από το γάμο του και τι ΄΄απαιτήσεις΄΄ έχει και φυσικά πόσο αγαπάει τον άλλον. Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, μέσα σε έναν γάμο όλα είναι ρευστά. Η παλιά εικόνα που

είχαμε από τις δικές μας οικογένειες, καλή ή κακή, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση γνώμονα για τη δική μας πορεία. Φυσικά μας επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό όπως και το σύντροφό μας όπως μας επηρεάζουν και τόσα άλλα. Το θέμα είναι πόσο κατανόηση μπορούμε να δείξουμε στον άλλον όταν αγαπάμε χωρίς να νοιώσουμε μειονεκτικά? Πόσα πράγματα είμαστε έτοιμοι να συγχωρήσουμε χωρίς να χάσουμε έδαφος από την αξιοπρέπειά μας ή την αδιαλλαξία μας? Πόσο συμβιβαστικοί είμαστε? Πόσο αγαπάμε τον σύντροφό μας σε σχέση με τον εαυτό μας?     Μια διαφορετική προσέγγιση που θα μπορούσε να απλοποιήσει τα πράγματα και σε σχέση με το σύντροφό μας και σε σχέση με τα παιδιά μας θα ήταν να σκεφτόμαστε και να λειτουργούμε με βάση το τι θα θέλαμε αν ήμασταν

από την άλλη πλευρά, πως θα θέλαμε να μας συμπεριφέρονται. Ένα παιδί για παράδειγμα σίγουρα δεν θα ήθελε να το μαλώσεις και να το φωνάξεις, ενώ εσύ την ώρα που το κάνεις αισθάνεσαι ότι έχεις δίκιο, άσχετα αν μετά το μετανιώσεις. Ποιός έχει δίκιο τελικά? Η απάντηση είναι κανείς. Και το παιδί έχει το ελεύθερο να κάνει πράγματα που ξεπερνούν τα όριά σου, αφού είναι παιδί, και εσύ έχεις κάποια ελαφρυντικά όταν ξεπερνάς κάποια όρια. Ποιός από μας εξάλλου δεν ξεπέρασε τα όριά του όταν ήταν παιδί και δεν δοκίμασε και τα όρια των άλλων? Ποιός δεν ξεπερνάει τα όρια πολλές φορές σε μία σχέση δοκιμάζοντας τις αντοχές του άλλου? Μπορείτε να θυμηθείτε πως ήσασταν εσείς όταν ήσασταν παιδιά? Πως βλέπατε τα πράγματα γύρω σας, πως αντιλαμβανόσασταν τον κόσμο? Τι σας απασχολούσε? Σίγουρα δεν σας απασχολούσε τίποτα από όλα αυτά που τώρα μπορεί να κάνει το παιδί σας και σας φαίνονται ενοχλητικά. Δεν θα σας πείραζε να λερώσετε τα ρούχα σας ή να κυλιστείτε στην άμμο ή να παίξετε με τους φίλους σας μέχρι τελικής πτώσης.

     Τι συμβαίνει τελικά? Μπορούμε να βρούμε μία χρυσή τομή ώστε να τα πηγαίνουμε καλά και μεταξύ μας και με τα παιδιά μας? Η απάντηση δυστυχώς είναι όχι… Ακόμη και να πετύχουμε να κρατήσουμε κάποιες ισορροπίες, σίγουρα δεν υπάρχει τέλεια σχέση ούτε τέλειο μεγάλωμα των παιδιών. Είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες, με διαφορετικά πιστεύω και θέλω, με διαφορετική άποψη και αντίληψη των πραγμάτων και διαφορετική προσέγγιση και αντιμετώπιση των όσων συμβαίνουν γύρω μας. Αυτό που εμείς μπορεί να θεωρούμε τέλειο για το παιδί μας, ο σύντροφός μας μπορεί να το θεωρεί τελείως παράλογο και το αντίστροφο. Και δεν μιλάμε για τα μεγάλα και τα σπουδαία αλλά για τα μικρά, τα απλά τα καθημερινά. Μπορεί ο μπαμπάς να θεωρεί ότι το ντύσιμο του μωρού είναι υπερβολικά ζεστό μια σχετικά

κρύα μέρα ενώ η μητέρα να πιστεύει ότι χωρίς αυτό το ντύσιμο το παιδί θα κρυώσει και να θεωρεί ταυτόχρονα ανεύθυνο το σύζυγό της που δεν νοιάζεται για το αν θα κρυώσει το μωρό. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για το φαγητό του μωρού, τη συχνότητα του φαγητού και την ποσότητα, το είδος του φαγητού, τον παιδικό σταθμό, το πρόγραμμα και τις ώρες παρακολούθησης της τηλεόρασης, τις ώρες του ύπνου, το θέμα της τιμωρίας (είδος τιμωρίας) κλπ. Όπως καταλαβαίνετε υπάρχουν πάρα πολλά θέματα να αντιμετωπίσει κανείς σε σχέση με το μεγάλωμα των παιδιών, τα οποία διογκώνονται περισσότερο και με το πέρασμα των χρόνων. Αυτό από μόνο του δημιουργεί τριβές και εντάσεις που ξεπερνιούνται μόνο με το μοναδικό και ιδιαίτερο τρόπο που μπορεί να έχει κάθε ζευγάρι και που μόνο αυτό γνωρίζει και θεωρεί σωστό. Δεν υπάρχουν κανόνες και δεν πρέπει να υπάρχουν ούτε προκαταλήψεις από γονείς και συγγενείς. Το ζευγάρι ξέρει καλύτερα από όλους τους άλλους… Ούτε υπάρχει περίπτωση όταν μεγαλώσουν τα παιδιά, ακόμη κι αν μεγάλωσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με όλη την αγάπη και τη φροντίδα, να μην υπάρχουν ψεγάδια μικρά και μεγάλα, που αν θέλει κάποιος να τα εντοπίσει ή ακόμη και τα ίδια τα παιδιά, αυτά να μη βρεθούν. Κάποιος μπορεί να πιστεύει ότι η πολύ αγάπη τα καλομαθαίνει τα παιδιά και κάποιος άλλος ότι το να κρατάς αποστάσεις θα μεγαλώνουν σαν παραμελημένα. Δεν υπάρχει ΄΄ χρυσή τομή΄΄. Το ένστικτο του καθενός και η λογική του είναι ο μόνος γνώμονας που θα ΄πρεπε να ακολουθεί.     Το ίδιο ισχύει και για τα ζευγάρια. Δεν υπάρχουν κανόνες για τον απλό λόγο ότι και οι κανόνες που τυχόν θα θεωρήσει κάποιος ότι πρέπει να ακολουθήσει, γίνονται από μόνοι τους με τον καιρό ένα είδος καταπίεσης. Το πρώτο βασικό χαρακτηριστικό που θα έπρεπε να έχει μια σχέση υγιής, θα ήταν να είναι ο καθένας αυθόρμητος και να αισθάνεται άνετα και να λειτουργεί ανάλογα, να είναι απλά ο εαυτός του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσαρμοστεί στις οικογενειακές υποχρεώσεις που απορρέουν από έναν γάμο, που σημαίνει να αφιερώνει ανάλογο χρόνο καθημερινά στην οικογένειά του, αλλά ούτε και να καταπιέζει συνέχεια τον εαυτό του λειτουργώντας μόνο για τους άλλους. Ούτε όμως από την άλλη πλευρά και να κοιτάει μόνο να περνάει καλά αδιαφορώντας για τις ανάγκες των άλλων. Πάντα θα πρέπει να βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση των άλλων για να καταλαβαίνουμε καλύτερα τι περιμένουν οι άλλοι από μας και τι μπορούμε εμείς ή είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε.

    Είναι γεγονός ότι από μικρή ηλικία ΄΄ παραμυθιαζόμαστε ΄΄ από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο και έχουμε την εντύπωση και τη φιλοδοξία όταν μεγαλώσουμε να έχουμε τον καλύτερο σύντροφο, το καλύτερο παιδί, να μένουμε στο καλύτερο σπίτι, να έχουμε το καλύτερο αμάξι, την πιο εύκολη και βολική δουλειά, αρκετά λεφτά και φυσικά την υγεία μας! Και ποιός δεν θα τα ήθελε όλα αυτά!  Όσο γρηγορότερα προσγειωθεί κάποιος στη πεζή πραγματικότητα και συμφιλιωθεί μαζί της, τόσο πιο εύκολα θα βρει έστω και κάποια ευτυχία που του αναλογεί. Σίγουρα υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι πλουσιότεροι, ομορφότεροι, πιο μορφωμένοι, με περισσότερη εξουσία, δύναμη κλπ. Υπάρχουν όμως αντίστοιχα και ποιός ξέρει πόσοι άλλοι με αντίστοιχα προβλήματα είτε οικονομικά ή υγείας, κούρασης, προσωπικών σχέσεων και τόσα άλλα. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι κάποιος από την πρώτη κατηγορία είναι πιο ευτυχισμένος από κάποιον της δεύτερης κατηγορίας. Όπως επίσης δεν υπάρχει κάποιος κανόνας που να λέει ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν όλα τα παραπάνω αγαθά ή ικανότητες. Σίγουρα η ζωή είναι άδικη και μερικές φορές δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι΄ αυτό. Πάντα πρέπει να προσπαθούμε με το σύντροφό μας για το καλύτερο και για αυτά που μας κάνουν εμάς ευτυχισμένους. Για μας η ευτυχία μπορεί να κρύβεται σε πράγματα πολύ απλά και καθημερινά που να αφορούν τις σχέσεις μας με τα παιδιά μας και τους φίλους μας, ενώ για άλλους όχι. Μερικές φορές τα ασφυκτικά προγράμματα της καθημερινότητας και οι υποχρεώσεις δεν μας αφήνουν περιθώρια να κοιτάξουμε μέσα μας και να αναλογιστούμε τι πραγματικά μας κάνει ευτυχισμένους. Η ζωή μας έχει μπει σε καλούπια που δεν μπορούμε εκ των πραγμάτων να σπάσουμε, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κάτι κακό, απλά θα πρέπει ίσως να αναζητήσουμε σε διαφορετικά

μέρη και με διαφορετικό τρόπο τι μας κάνει ευτυχισμένους, ότι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα…